فرآیند آبگیری (رطوبت زدایی) از گاز با بکارگیری جاذب های جامد در یک بستر سیالی

گاز طبیعی استحصالی از مخازن حاوی مقادیر زیادی بخار آب می باشد. به دلیل مشکلات عملیاتی که در اثر وجود بخار آب در انتقال گاز ایجاد می شود، دفع بخار آب موجود در گاز تا رسیدن به مقداری که جریان گاز بدون ایجاد هیچگونه مشکلی قابل انتقال و مصرف باشد امری ضروری خواهد بود. بسترهای سیالی به دلیل اختلاط شدیدی که بین فاز سیال و ذرات جامد ایجاد می کنند باعث افزایش سطوح تماس و ضرایب انتقال جرم و حرارت در مقایسه با بسترهای ثابت شده و در نتیجه شدت انتقال جرم و حرارت بطور چشمگیری افزایش می یابد. علیرغم این مزایا به دلیل اینکه شناخت کاملی از هیدرودینامیک و پدیده های حاکم در این بسترها وجود ندارد در بسیاری از صنایع و فرآیند ها از این تکنیک استفاده به عمل نمی آید. با توجه به مزایایی که سیالسازی فاز جاذب در تماس با فاز گاز دارد در تحقیق حاضر با بکارگیری این تکنیک و جایگزینی بستر سیالی نیمه پیوسته به جای یک بستر ثابت، به بررسی فرآیند جذب سطحی بخار آب از گاز پرداخته شده است. به همین منظور یک سیستم آزمایشگاهی بستر سیال طراحی و اثر پارامترهای مختلف بر میزان جذب بخار آب بررسی شد. همچنین با بکارگیری تئوری دو فازی سیالیت به مدلسازی ریاضی روابط انتقال جرم و حرارت حاکم بر این سیستم پرداخته شد. مقایسه نتایج حاصل از مدل و نتایج تجربی نشان می دهد که مدل ارائه شده به خوبی توانایی پیشگویی مقادیر خروجی دما و محتوای رطوبت فاز گاز و ذرات خروجی را دارد. مضاف بر اینکه این نتایج نشان دهنده عملکرد خوب بستر سیالی در کاهش رطوبت گاز می باشد و بکارگیری این روش در صنعت، قطعاً صرفه جویی های اقتصادی زیادی را به بار خواهد آورد.